Düstur edinilmiş, ruhumda çürük bir hissiyata dönüşmüş durumda.
Anlam ile mana arasında kalmış,
Cümlelere isnat edilmiş bir suç gibiyim adeta.
Hayatın perspektiflerine, olağan olan doğa hadiselerine,
Yağan yağmur ve doluşan bulutlara,
Öfkeli şiirler atfetmekteyim.
Kalabalık mı kalabalık,
Kargaşa ve koca gürültülere rağmen,
Şehrin en kuytu yerine çömelebilme,
Kabiliyeti ile övünebilmekteyim.
Sıyrılmaktı,
Sıyrılabilmek miydi, asl olan?
Zehir zemberek yağan, toplumsal onca felakete…
Değmedi mi, umarsızca yaşamak mıydı hak olan?
Hakkı unutarak, haktan söz etmek
Zulmün zirvesinde takla atmakla eş değer değil miydi zaten…
Kanatlanan kuşa uçma,
Yanan ateşe sön,
Meleğin bile kıyamadığı çocuğa öl demek,
Yuvarlanan dünya da, hayat adlı hakka zulüm değil midir?
Ve gariptir,
Herkes, herkesten alacaklı…
Kuş insandan, insan hayattan…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder