Kelimeler önce şaha, sonra tepe taklak uçuruma sürüklenir.
Anlamlar anlamından, kavramlar manasından sıyrılır…
Kafam darmaduman, içimde ki ülke taarruza durur!
Her satırın sonu, zihinde bulanan bir kıyı, derin bir kuyu…
Baharlardan haber veren ne bir anı ne de bir tanı!
Batan güneşle açan çiçekler… Yok artık!
Seherde, arza yükselen bir ezan,
Nidalarla doğan bir güneş… Yok artık.
Ne canda bir paha ne yaşayanda bir onur,
Duyarlılıktan, güzellikten dem vuran, yok artık!
Nerde o kışları huzura ram eyleyenler,
Bir tutam çiçekte milyonları bulanlar,
Nerde o kırk yıllık hatırı, bir fincana sığdırabilenler…
Vefayı farz bilip, vefasızlığı haram belleyenler. Nerde…!!!
Ey göklerin ve yerin, arzın ve âlânın… Doğan ve batanın… Sahibi!
Bu dünya hiç bu kadar gamsız olmadı!
Dimi(?)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder